γεμιζουμε τις μερες μας και ξεχναμε τη ζωη μας
εδω στο δημοκρατικο ηρακλειο.
κι αναρωτιομαστε πως ειναι η ζωη εδω
και γιατι οι ανθρωποι κοιτανε ετσι στο δρομο
και γιατι δεν μπορει κανεις πραγματικα να χαλαρωσει
εδω στο δημοκρατικο ηρακλειο.

ισχαδοπωλις

σε στενο οικογενειακο κυκλο
βρεθηκαμε παλι κι αποψε
ποιηματα, λεξικα, μπυρα και μακαρονια
πανω που ελεγα "θελω να φυγω να ξεμπερδευω"
ειναι παλι κατι που με κραταει εδω, κατι σαν αιμα.

κι εχω βγαλει το ονομα σου απο πασγουορντ
κι εχω σχεδον ξεχασει τις ποδηλατοβολτες μας στην παραλια
κι ειναι πια (και επιτελους) κατι που με τραβαει αλλου
κι ενα δωρο που σε περιμενει.

ηρακλειο

ειναι φασεις που με πιανει αυτη η εντονη στιγμη μου που δεν μπορω να ειμαι στον κοσμο, πρεπει να φυγω. ειναι τοσο εντονο και ζωντανο και ζεστο που κανεις δεν μπορει να νιωσει, να καταλαβει να ειναι αρκετος.
παλι γυριζω σπιτι.

συρραφη

στο κρεβατι που κοιμομαστε και στο κρεβατι που τριβομαστε. που τα μαλλια μου γινονται χαλια και ολο πρεπει να τα λουζω. εριξα παλι το τασακι και τα εκανα ολα χαλια. εχουνε μουδιασει τα δαχτυλα μου απο το κρυο γιατι ανοιξα να αερισω και τωρα δεν μπορω να στριψω. εβγαλα και το γκρι σεντονι και τωρα το κρεβατι εχει μεινει γυμνο. η μπουγαδα μου στεγνωνει και σκεφτομαι να αρχισω να φτιαχνω βαλιτσα (hacer maletas : φτιαχνω βαλιτσες). οχι θα την φτιαξω λιγο πριν φυγω γιατι δε θελω να τη βλεπω ανοιχτη, ετσι σαν υπενθυμιση. μου τη σπαει. μου τη σπας.

τοσες βραδιες και μια φωτογραφια δε σε εχω παρει ακομα. οι φωτογραφιες χαλανε τη στιγμη. θα το κανω οταν θα κοιμασαι.

κι ερχεσαι και φευγεις και που πας; και λεω τα μισα απο μεσα μου για να μην τα ακουσεις κι εσυ σχεδον τα ακους και σου λεω αυτα που δε ζεις για να μη χασεις τη χρονολογικη συνεχεια λες και προκειται για κατι πολυ σημαντικο, λες και προκειται να τη χασεις, λες και υπαρχει χρονολογικη συνεχεια. ολα ατακτα και ρευστα ερχονται και σκανε στον αερα.

θελω να γινω μικρη και μαλακη και να ακουμπαω πανω σου και να παιρνω το ιδιο σχημα και να χωνομαι σε ολες τις γωνιες σου και να σε κανω κι εσενα μικρο και να σε παιρνω παντου μαζι μου και να σε φυλαω και να σε φιλαω και να σε φυσαω και να σε ακουω που μιλας μαλακα και βαθια και γινομαι κι εγω μαλακη και βαθια.

αλλος ενας λογος που αγαπω το transmetropolitan

αναδρομικο

έρχονται οι άνθρωποι και φεύγουν, πότε πότε ξανάρχονται, σ'αγαπάνε και μετά ξεχνάνε.
Για ένα φεγγάρι όλο "έι μαζι σου είμαι άνετα, μπορώ να μιλήσω" "εσύ με καταλαβαίνεις" "μαζι μου είσαι ο καλύτερος εαυτός σου" "μαζί σου δε θέλει προσπάθεια"
ΜΑΛΑΚΙΕΣ.

γαμιέμαι, γαμιέσαι, γαμιέται.

και καθομαι τωρα εδω γυμνη, γεματη ορμονες, νυχια και μαλλια και σε περιμενω.

δ.δ.

Μα ο φόβος περπατάει πλάι σε κάθε προσμονή.

ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

αρκετα μπαναλ, αλλα το σκεφτομαι πολυ τελευταια και δε με νοιαζει καθολου που ειναι μπαναλ.

να πανε να γαμηθουνε ολοι αυτοι που κανουνε τον ερωτα πολυ συγκεκριμενο.
να πανε να γαμηθουνε ολοι αυτοι που τον αφηνουν στην τυχη του επειδη ΠΡΕΠΕΙ. αυτοι που πιστευουν οτι πρεπει να εισαι ανοιχτος σε ολα και ζουν με το φοβο του "πρεπει" τους.
να πανε να γαμηθουνε ολοι αυτοι που αναγουν το σεξ σε σπορ και διαδικασια.

και εφοσον το Εγω σου δεν εχει υλη κανε τη χαρη στον εαυτο σου και μην υποβιβαζεις το σωμα σου κανοντας το τοσο συγκεκριμενο και περιορισμενο. και αυτο που λεω δεν εχει καμια σχεση με τους τρανσ.

ένα χρωστούμενο

Στο χωριό  (Στιγμιότυπα) 

 

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στο σπίτι που μεγάλωσες. Στην κουζίνα αμηχανία. Μία γνώριμη αμηχανία με μια αίσθηση χρέους να αιωρείται στην ατμόσφαιρα- δικού μου ή δικού της; Στιγμιότυπα. Γνωστή μυρωδιά από χωριάτικο λουκάνικο και καραμέλες ούζου. Κόσμος πάει κι έρχεται να χαιρετήσει "τα παιδιά". Στιγμιότυπα. Φωτογραφίες- αναμνήσεις κλεμμένες, όχι δικές μου, όχι κάλπικες. Ξένες αναμνήσεις, που τις υιοθέτησα για να λέω πως έχω κάτι δικό σου. Στιγμιότυπα. Η νιοστή παραδοχή πως σου μοιάζω και η κρυφή περηφάνια μου. Η πολλοστή παραδοχή πως είμαι κι εγώ της οικογενείας κι ας είμαι τόσο διαφορετική από τους άλλους: το τεκμήριο. Αμηχανία, η αδικία που πλανάται στον αέρα και που κατακάθεται μέσα σε μια ψυχή. Το βάρος των συνεπειών. Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η διαβεβαίωση πως είναι ακόμη εδώ όπως ήταν. Πως το σπίτι δεν έχει αλλάξει. Πως η μάνα σου είναι ακόμα εκεί να σε καρτερεί μάταια, να καρτερεί εμένα που τόσο σου μοιάζω σε όλα σου. Η υπόσχεση πως το υπερπέραν μας ακούει και πως κάποτε όλα θα φτιάξουν. Ίσως.

29|12|10

περπαταω στην τσιμισκη αναμεσα σε αγγελακια που πετανε πανω απο πιατα και σεντονια, κολοκυθες σε βιτρινες φαρμακειων, ψευτικα χρωματιστα λουλουδια, κιτς φωτακια, γυαλιστερα αστερακια, φτερακια, κερακια.
ολη η πολη ξερναει πολυχρωμο, φαντεζι ξερατο.
ερχονται χριστουγεννα.

σε ειδα στον υπνο μου βασικα. μπηκες σε ενα πλοιο -εγω σε αποχαιρετουσα- και οταν βγηκε στα ανοιχτα επεσες στη θαλασσα. πνιγηκες.

αγαπη μου, θυμησε μου να μη σε λεω μαλακα

ρε εισαι αυτη που θα φαει τη μπουκια της ντροπης, που δεν θα κουβαλησει τον υπολογιστη της εκτος κι αν ειναι ζητημα ζωης και θανατου.και δεν μπορει κανεις να σου πει τιποτα.  και μετα θα με βαλεις για υπνο κι εσυ θα συνεχισεις τη δουλεια, θα μου πεις να βαλω τη ζακετα μου για να μην κρυωσω, θα με ταϊσεις.

οχι. εισαι τοσο ψηλη και σκληρη που κανεις να νιωθω μικρη και ρευστη σα σουπα. δυσκινητη, λιγη, μετριοπαθη, υστερικη, σαχλη. εεε, γαματη, τεραστια τοσο που δε χωραω πουθενα, υπεροχη και υποτιμημενη. γαμα τα.

δε μπορω να σου πω οχι. καθομαι και το λεω μεσα μου.
οχιοχιοχιοχιοχι.
κατι πρεπει να κανω γι' αυτο. και να μη μου βγαινει η αντιδραση, να σου λεω οχι μονο και μονο για να δω αν μπορω.

και τωρα ειμαι σπιτι σου και σε λατρευω παλι. οι συζητησεις πρεπει να πηγαινουν ετσι. προς τα μεσα.

οχι, η καθημερινη επαφη μπορει να γινει και εθιστικη.




(μπορει να μη σου εκανα κολαζ -ακομα- αλλα αυτο δε σημαινει τιποτα)

το ζώδιο μου μου λέει να μην διατυμπανίσω αυτά που σκέφτομαι. να είμαι διακριτική σήμερα. να μην εκτεθώ άλλο. καλά τα λέει.

skype

 μητσος: κσεκιναω
 μητσος: εχεις μελι?
 Ναταλία: οκ θα φερεις λαπτοπ;
 Ναταλία: εχω
 μητσος: εχεις τσαι?
 Ναταλία: εχω
 μητσος: εχεις βραστηρα?
 Ναταλία: εχω
 μητσος: να φερω λαπτοπ?
 Ναταλία: εχω
 Ναταλία: αλλα μπορει να χρειαστουμε και 2ο
 Ναταλία: οπως θες
 μητσος: δλδ να φερω
 Ναταλία: θα φερει και η βασ το πορτοκαλι βιβλιο
 μητσος: οκ
 μητσος: εφυγα

ολοι μιλανε, μιλανε, μιλανε. μιλανε τοσο που δε θελω να μιλησω αλλο. μιλανε και δεν ακουνε. μιλανε για να μιλανε. δε μιλαω αλλο. ας ασχοληθω με το μπουζουκι μου.

ειναι απλως πιο εξτριμ, ξερω γω.
πιο ακραιος τυπος.
θελω τοσο πολυ να μη δειχνω κατανοηση, να μη γοητευομαι και να ασχοληθω λιγο με τη δικη μου ανασφαλεια.
ασε με στη μετροπαθεια μου και τρεχα να κυνηγας τα περιεργα.
εγω βαρεθηκα.
κι αντε γαμησου, δεν ασχολουμαι αλλο.

χμ

πάλι τον άκουγα να σκέφτεται καρμικές μαλακίες

γαμιέσαι

είσαι ένα κλειστό βιβλίο. δε μπορώ να σε διαβάσω με τίποτα.
κι αν όντως δε θέλεις να διαβαστείς, κάνε μου τη χάρη και πάρε τα μάτια σου από δω.

πού 'σαι ρε σπουργίτι; πάλι στα δέντρα του κυλικείου κάθεσαι;


Κουτσούλα τους ρε τους μαλάκες! κουτσούλα τους όλους!

5/10

έχω ένα μαυσωλείο μέσα μου και κάθε τόσο το ανοίγω τάχα γιατί θέλω να θυμιατίσω. σε κάθε άσπρο αυτοκίνητο σε ψάχνω και μακαρίζω τις νεκρές σου τζίβες που στην αρχή καθόλου δεν τις ήθελα. κάθε φορά που σε βλέπω μας κάνω το μνημόσυνο- κόλυβα, κλάματα κι ιστορίες. και ξέρεις, δεν τα μπορώ τα μνημόσυνα, κάτι με πιάνει, αγριεύομαι.

δεν πειράζει, πήγαινε πάλι όπου είναι να πας, θα μείνω εγώ στη γκρίζα ζώνη να κρατάω το μπόσικα.

skype

 ειδυλλιακός: θεος

 Ναταλία: ηλιος καλοκαιρινος

 ειδυλλιακός: ο τυπος κανει συνεχεια πλακα

 ειδυλλιακός: ακομα κι οταν μιλαει σοβαρα

 ειδυλλιακός: γι αυτο τον παω

 Ναταλία: ναι τα εχουμε πει αυτα

 Ναταλία: εγω οχι

 ειδυλλιακός: ε ναι

 ειδυλλιακός: επαναλαμβανομαστε

 Ναταλία: συμβαινουν αυτα

skype

Β: λεει καποια στιγμη που ησασταν μαζι... δν γνωριζω
   βλεπω το βικυ κριστινα μπαρτσελονα και πινω κρασι
   και ειμαι χαρουμενη
   και καθαρη
Ν: εκανες μπανιο εννοεις;
Β: ναι
Ν: τελεια
   χαιρομαι
Β: εσυ?
Ν: εγω βλεπω το The great gatsby, καπνιζω και ειμαι βρωμικη
   αλλα χαρουμενη
Β: καλο ειναι αυτο.
 

 η βρωμια δν ενοχλει τοσο οσο η λυπη.
Ν: ισχυει

7.7.2012

είναι η δική μου ανασφάλεια που με τρώει ή η δική σου που με βάζει σε αναμονή;


είναι η εκκρεμότητα το χειρότερο σαράκι. σε τρώει αργά.

μέχρι μέσα.

-έχει ωραίο μπούτι κοτόπουλο.

-ναι, αλλά σου αφήνει μια γεύση ψαριού μετά... στο τέλος.

-ντάξει, άμα βάλεις μουστάρδα που να σου αφήσει γεύση ψαριού. είχες βάλει μουστάρδα;

-ναι, αλλά...

ζω ένα δράμα

για το καλό σου λοιπόν
θα ξεπεράσεις εαυτόν
και αφού πιείς δυό ντεπόν
θα ξαναβάλεις ταμπόν.

Γεια σου (χαμόγελο). παύση. Τι γίνεται; (χαμόγελο). παύση.


όμορφο πιγούνι κι όμορφο βλέμμα ντρέπεσαι και κατεβάζεις τα μαύρα γυαλιά για να μη φαίνονται τα μάτια σου "προσπαθούμε να βάλουμε 8 ντάμες σε μια σκακιέρα χωρίς να τρώνε η μία την άλλη"


θ.

Είναι στον ορίζοντα … Πλησιάζω δύο βήματα και εκείνη απομακρύνεται δύο βήματα. Περπατάω δέκα βήματα και ο ορίζοντας κάνει δέκα βήματα πίσω. Όσο και να περπατάω δεν θα την πλησιάσω ποτέ. Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Σε αυτό: στο να περπατάμε.
Eduardo Galeano

Σε είδα.

Ήσουν πάλι στη μεγάλη πλατεία, δίπλα στη στάση κι είχες τον ήλιο πίσω σου. Στεκόσουν εκεί μες στον ήλιο και παραλίγο να μη σε δω. Συνήθισαν τα μάτια μου και είδα το όμορφο πουκάμισό  σου (που μοιάζει λίγο με του Μάξιμου), τα γυαλιά σου, τα δάχτυλά σου, το τσιγάρο σου. Στέκεις λιγάκι καμπουριαστός.  Κοιτάς γύρω σου σαν να βαριέσαι τα πάντα, σαν να τα έχεις όλα ξαναδεί : τον τύπο που τραγουδάει στο σιντριβάνι, τους πλανόδιους, τα συγκρουόμενα ποδήλατα, εμένα που σε χαζεύω.

προτεραιότητα έχει πάντα ο παράνομος

αναδρομικό

ambiguous #2

Μα πώς το θέλαν τ' άστρα

Πώς το κανονίσανε

Κι ό,τι ξεκίνησε μαζί σου μια πανσέληνο

Ποτέ δε θα τελειώσει.

Πάντοτε θα κοιτώ ψηλά και θα σε νιώθω,

τα βράδια.

Δικός σου είναι ο ουρανός μου

κι ίσως και τώρα εδώ που σου μιλώ

να διαπράττω ύβρη.

Γλυκιά αμαρτία η πλάνη.

Κι η ύπαρξή σου μυστήρια,

ποτέ σου δε θ' ανήκεις στο παρών.

Πάντα περαστικός θα είσαι,

Αυτή θα είναι η Τύχη σου. ΄

Αιθέρας θα 'σαι.

Κάτι άπιαστο, μια νεφέλη.

Γι' αυτό και πάντα θα σε καρτερώ.

Γι' αυτό και θα σε νιώθω

μονάχα σαν κοιτώ τον ουρανό.

Αυτή θα είναι η δική μου Τύχη.

μεγαλώνουν τα αγόρια. μπράβο αγόρια.

Μεγαλώνουν τ' αγόρια. Κι εσύ μεγαλώνεις, κι ομορφαίνεις, κι αντρεύεις και.. ε, μεγαλώνεις. Σκουλαρίκια και κοντά μαλλιά και χαμόγελα και "πότε θα πάμε για καφέ;"
Έτσι, πολιτισμένα πράγματα, ευρώπη.
Και είσαι αλλού και είμαστε αλλού και καλύτερα να μη μετρήσουμε ποιός είναι πιο πολύ στο παρελθόν. Αν ήταν να καταλάβεις θα είχες καταλάβει πολύ νωρίτερα.
Δυο χρόνια νωρίτερα ας πούμε. Δυο χρόνια και σε κάθε καφέ είμαστε πάλι πίσω - δε δέχομαι πως είμαι μόνο εγώ.
Και με ψάχνεις με το βλέμμα σου κι εγώ κάνω πως δε βλέπω γιατί δεν είναι σωστό κι όμως σε ψάχνω σε κάθε αντρικό βλέμμα.
Μεγαλώνουν τ' αγόρια. Μεγαλώνεις κι εσύ κι ίσως σύντομα καταλάβεις.

Leftover Cuties- You Are My Sunshine (Audio)

ιούλιος

πέμπτη απόγευμα.
πρέπει να κάτσω να διαβάσω.
δε θέλω να διαβάσω
δε θέλω να βγω
δε θέλω να πάω βόλτα και
δε θέλω να μείνω μέσα και
δε θέλω να πιω καφέ
δε θέλω να καπνίσω
δε θέλω θέλω να ακούσω μουσική
δε θέλω να πάω εκδρομή αύριο
δε θέλω να πάω διακοπές
δε θέλω να δω κανέναν δε θέλω να αγαπάω κανέναν και δε θέλω να σκέφτομαι εσένα και δε θέλω να μου λείπεις και δε θέλω να μη θέλω και τι θα κάνω στη ζωή μου που είναι όλοι μαλάκες και ηλίθιοι και τι θα κάνουμε στο σύνολο που είναι κρίμα να μπορούμε και να μην κάνουμε τίποτα και να είμαστε τόσο κοντά στο να κάνουμε θαύματα και καταρράκτες και σεισμούς και πλημμύρες και έρωτα και. και τα άτομα που αγαπάω καταλαβαίνουν αλλά κατά βάθος δεν καταλαβαίνουν κι είναι άδικο να καταλαβαίνουν άλλοι αντί γι' αυτούς αλλά πάλι για ποιόν είναι άδικο, είναι όντως άδικο (;) μήπως ούτε κι εγώ καταλαβαίνω, μήπως δε θα 'πρεπε να καταλαβαίνω.
βαριέμαι, πλήττω και δε θέλω. δε θέλω τίποτα.

Κόκκινος Λωτός

Κι είμαι στην Αθήνα, σε μια Αθήνα δικιά σου.

Βόλτα στο Θησείο και χρωματιστά φω μπιζού και άψητα κοτόπουλα και Λεωφόρος Αλεξάνδρας.

Και θα περάσουν δυο μέρες γεμάτες μήνες και μικρές σαν δυο στιγμές, θα φύγω και πάλι θα φοβάμαι.

Και μετά θα πάω θάλασσα που έχει αλάτι και ιώδιο και θα γιάνουν οι πληγές.~

Προσοχή: η λεκάνη λειτουργεί με κενό αέρα

Αφήνω το βιβλίο και πάω στο κατάστρωμα για τσιγάρο. Δίπλα μου στις άσπρες καρέκλες κάθεται ο τύπος με το μπαγλαμαδάκι που είδαμε το απόγευμα στον ηλεκτρικό και μετά στο λεωφορείο για το πλοίο.

Έλα να πάμε στην Αθήνα για δυο μέρες. Θα καθόμαστε στον κατάστρωμα σαν και τώρα κι εγώ θα πίνω τζιν κι εσύ σάουδερν κόμφορτ και θα καπνίζουμε σαν δυο μελαγχολικές κυρίες, εσύ χαρτάκια γλυκόριζα.

Απέναντι κάπου στη θάλασσα βλέπω φώτα. Λες να 'ναι κανένα νησάκι ή μήπως το πλοίο για Χανιά; Μάλλον το πλοίο θα είναι, είναι λίγα τα φώτα.

Θα κατέβουμε από το πλοίο και θα πάρουμε τον ηλεκτρικό (που δεν είναι μετρό γιατί είναι πάνω από τη γη, είναι τρένο), θα πάμε στο Μουσείο της Ακρόπολης και μετά βόλτα στην Πλάκα και μετά στο λουκούμι για καφέ που πολύ θα σ' αρέσει. Έχει αντί για φωτιστικά κάτι υδρόγειες σφαίρες.

Αυτός ο μηχανισμός που κατεβάζει τις σωσίβιες λέμβους στο νερό αποκλείεται να δουλεύει. Το πολύ πολύ να μου πέσει καμιά στο κεφάλι.
Α, να τη η Κασσιόπη. Κοίτα να δεις που πρώτη φορά φέτος την παρατηρώ στο γυρισμό για Κρήτη.

Μαμά μου 'χεις λέιψει.