αναδρομικό

ambiguous #2

Μα πώς το θέλαν τ' άστρα

Πώς το κανονίσανε

Κι ό,τι ξεκίνησε μαζί σου μια πανσέληνο

Ποτέ δε θα τελειώσει.

Πάντοτε θα κοιτώ ψηλά και θα σε νιώθω,

τα βράδια.

Δικός σου είναι ο ουρανός μου

κι ίσως και τώρα εδώ που σου μιλώ

να διαπράττω ύβρη.

Γλυκιά αμαρτία η πλάνη.

Κι η ύπαρξή σου μυστήρια,

ποτέ σου δε θ' ανήκεις στο παρών.

Πάντα περαστικός θα είσαι,

Αυτή θα είναι η Τύχη σου. ΄

Αιθέρας θα 'σαι.

Κάτι άπιαστο, μια νεφέλη.

Γι' αυτό και πάντα θα σε καρτερώ.

Γι' αυτό και θα σε νιώθω

μονάχα σαν κοιτώ τον ουρανό.

Αυτή θα είναι η δική μου Τύχη.