ένα χρωστούμενο

Στο χωριό  (Στιγμιότυπα) 

 

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στο σπίτι που μεγάλωσες. Στην κουζίνα αμηχανία. Μία γνώριμη αμηχανία με μια αίσθηση χρέους να αιωρείται στην ατμόσφαιρα- δικού μου ή δικού της; Στιγμιότυπα. Γνωστή μυρωδιά από χωριάτικο λουκάνικο και καραμέλες ούζου. Κόσμος πάει κι έρχεται να χαιρετήσει "τα παιδιά". Στιγμιότυπα. Φωτογραφίες- αναμνήσεις κλεμμένες, όχι δικές μου, όχι κάλπικες. Ξένες αναμνήσεις, που τις υιοθέτησα για να λέω πως έχω κάτι δικό σου. Στιγμιότυπα. Η νιοστή παραδοχή πως σου μοιάζω και η κρυφή περηφάνια μου. Η πολλοστή παραδοχή πως είμαι κι εγώ της οικογενείας κι ας είμαι τόσο διαφορετική από τους άλλους: το τεκμήριο. Αμηχανία, η αδικία που πλανάται στον αέρα και που κατακάθεται μέσα σε μια ψυχή. Το βάρος των συνεπειών. Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η διαβεβαίωση πως είναι ακόμη εδώ όπως ήταν. Πως το σπίτι δεν έχει αλλάξει. Πως η μάνα σου είναι ακόμα εκεί να σε καρτερεί μάταια, να καρτερεί εμένα που τόσο σου μοιάζω σε όλα σου. Η υπόσχεση πως το υπερπέραν μας ακούει και πως κάποτε όλα θα φτιάξουν. Ίσως.

29|12|10