ρε εισαι αυτη που θα φαει τη μπουκια της ντροπης, που δεν θα κουβαλησει τον υπολογιστη της εκτος κι αν ειναι ζητημα ζωης και θανατου.και δεν μπορει κανεις να σου πει τιποτα. και μετα θα με βαλεις για υπνο κι εσυ θα συνεχισεις τη δουλεια, θα μου πεις να βαλω τη ζακετα μου για να μην κρυωσω, θα με ταϊσεις.
οχι. εισαι τοσο ψηλη και σκληρη που κανεις να νιωθω μικρη και ρευστη σα σουπα. δυσκινητη, λιγη, μετριοπαθη, υστερικη, σαχλη. εεε, γαματη, τεραστια τοσο που δε χωραω πουθενα, υπεροχη και υποτιμημενη. γαμα τα.
δε μπορω να σου πω οχι. καθομαι και το λεω μεσα μου.
οχιοχιοχιοχιοχι.
κατι πρεπει να κανω γι' αυτο. και να μη μου βγαινει η αντιδραση, να σου λεω οχι μονο και μονο για να δω αν μπορω.
και τωρα ειμαι σπιτι σου και σε λατρευω παλι. οι συζητησεις πρεπει να πηγαινουν ετσι. προς τα μεσα.
οχι, η καθημερινη επαφη μπορει να γινει και εθιστικη.
(μπορει να μη σου εκανα κολαζ -ακομα- αλλα αυτο δε σημαινει τιποτα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου