ένα χρωστούμενο

Στο χωριό  (Στιγμιότυπα) 

 

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στο σπίτι που μεγάλωσες. Στην κουζίνα αμηχανία. Μία γνώριμη αμηχανία με μια αίσθηση χρέους να αιωρείται στην ατμόσφαιρα- δικού μου ή δικού της; Στιγμιότυπα. Γνωστή μυρωδιά από χωριάτικο λουκάνικο και καραμέλες ούζου. Κόσμος πάει κι έρχεται να χαιρετήσει "τα παιδιά". Στιγμιότυπα. Φωτογραφίες- αναμνήσεις κλεμμένες, όχι δικές μου, όχι κάλπικες. Ξένες αναμνήσεις, που τις υιοθέτησα για να λέω πως έχω κάτι δικό σου. Στιγμιότυπα. Η νιοστή παραδοχή πως σου μοιάζω και η κρυφή περηφάνια μου. Η πολλοστή παραδοχή πως είμαι κι εγώ της οικογενείας κι ας είμαι τόσο διαφορετική από τους άλλους: το τεκμήριο. Αμηχανία, η αδικία που πλανάται στον αέρα και που κατακάθεται μέσα σε μια ψυχή. Το βάρος των συνεπειών. Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Η διαβεβαίωση πως είναι ακόμη εδώ όπως ήταν. Πως το σπίτι δεν έχει αλλάξει. Πως η μάνα σου είναι ακόμα εκεί να σε καρτερεί μάταια, να καρτερεί εμένα που τόσο σου μοιάζω σε όλα σου. Η υπόσχεση πως το υπερπέραν μας ακούει και πως κάποτε όλα θα φτιάξουν. Ίσως.

29|12|10

περπαταω στην τσιμισκη αναμεσα σε αγγελακια που πετανε πανω απο πιατα και σεντονια, κολοκυθες σε βιτρινες φαρμακειων, ψευτικα χρωματιστα λουλουδια, κιτς φωτακια, γυαλιστερα αστερακια, φτερακια, κερακια.
ολη η πολη ξερναει πολυχρωμο, φαντεζι ξερατο.
ερχονται χριστουγεννα.

σε ειδα στον υπνο μου βασικα. μπηκες σε ενα πλοιο -εγω σε αποχαιρετουσα- και οταν βγηκε στα ανοιχτα επεσες στη θαλασσα. πνιγηκες.

αγαπη μου, θυμησε μου να μη σε λεω μαλακα

ρε εισαι αυτη που θα φαει τη μπουκια της ντροπης, που δεν θα κουβαλησει τον υπολογιστη της εκτος κι αν ειναι ζητημα ζωης και θανατου.και δεν μπορει κανεις να σου πει τιποτα.  και μετα θα με βαλεις για υπνο κι εσυ θα συνεχισεις τη δουλεια, θα μου πεις να βαλω τη ζακετα μου για να μην κρυωσω, θα με ταϊσεις.

οχι. εισαι τοσο ψηλη και σκληρη που κανεις να νιωθω μικρη και ρευστη σα σουπα. δυσκινητη, λιγη, μετριοπαθη, υστερικη, σαχλη. εεε, γαματη, τεραστια τοσο που δε χωραω πουθενα, υπεροχη και υποτιμημενη. γαμα τα.

δε μπορω να σου πω οχι. καθομαι και το λεω μεσα μου.
οχιοχιοχιοχιοχι.
κατι πρεπει να κανω γι' αυτο. και να μη μου βγαινει η αντιδραση, να σου λεω οχι μονο και μονο για να δω αν μπορω.

και τωρα ειμαι σπιτι σου και σε λατρευω παλι. οι συζητησεις πρεπει να πηγαινουν ετσι. προς τα μεσα.

οχι, η καθημερινη επαφη μπορει να γινει και εθιστικη.




(μπορει να μη σου εκανα κολαζ -ακομα- αλλα αυτο δε σημαινει τιποτα)

το ζώδιο μου μου λέει να μην διατυμπανίσω αυτά που σκέφτομαι. να είμαι διακριτική σήμερα. να μην εκτεθώ άλλο. καλά τα λέει.

skype

 μητσος: κσεκιναω
 μητσος: εχεις μελι?
 Ναταλία: οκ θα φερεις λαπτοπ;
 Ναταλία: εχω
 μητσος: εχεις τσαι?
 Ναταλία: εχω
 μητσος: εχεις βραστηρα?
 Ναταλία: εχω
 μητσος: να φερω λαπτοπ?
 Ναταλία: εχω
 Ναταλία: αλλα μπορει να χρειαστουμε και 2ο
 Ναταλία: οπως θες
 μητσος: δλδ να φερω
 Ναταλία: θα φερει και η βασ το πορτοκαλι βιβλιο
 μητσος: οκ
 μητσος: εφυγα

ολοι μιλανε, μιλανε, μιλανε. μιλανε τοσο που δε θελω να μιλησω αλλο. μιλανε και δεν ακουνε. μιλανε για να μιλανε. δε μιλαω αλλο. ας ασχοληθω με το μπουζουκι μου.

ειναι απλως πιο εξτριμ, ξερω γω.
πιο ακραιος τυπος.
θελω τοσο πολυ να μη δειχνω κατανοηση, να μη γοητευομαι και να ασχοληθω λιγο με τη δικη μου ανασφαλεια.
ασε με στη μετροπαθεια μου και τρεχα να κυνηγας τα περιεργα.
εγω βαρεθηκα.
κι αντε γαμησου, δεν ασχολουμαι αλλο.

χμ

πάλι τον άκουγα να σκέφτεται καρμικές μαλακίες

γαμιέσαι

είσαι ένα κλειστό βιβλίο. δε μπορώ να σε διαβάσω με τίποτα.
κι αν όντως δε θέλεις να διαβαστείς, κάνε μου τη χάρη και πάρε τα μάτια σου από δω.